จากแดนนรกสู่หน้าจอมือถือ: “เปรตขี้เกียจ” จุดกระแสมีมไวรัล ย้อนรอยศิลปะ-ความเชื่อในโลกพุทธ

ในยุคที่มีมกลายเป็นภาษากลางของคนออนไลน์ ไม่กี่สัปดาห์ที่ผ่านมา มีมประเภท “เปรต” ได้กลายเป็นเทรนด์บนโลกโซเชียลอย่างรวดเร็ว ทั้งเปรตกินชานมแต่ยังง่วง เปรตติดซีรีส์ เปรตตกงาน หรือแม้แต่ “เปรตรอคนเก่าทักมา” กลายเป็นภาพสะท้อนชีวิตคนยุคใหม่ที่ทั้งขำ ทั้งเจ็บจริง

หลายคนเข้าใจว่านี่เป็นภาพจาก AI ทั้งหมด แต่ความจริงแล้ว มีมเปรตสุดไวรัลเหล่านี้มีจุดเริ่มต้นจาก “เปรตขี้เกียจ นอน ลูกเดียว” ซึ่งเป็นรูปปั้นจริงที่ตั้งอยู่ในโซนนรกของ วัดไผ่โรงวัว จังหวัดสุพรรณบุรี

วัดไผ่โรงวัว หรือชื่อเดิมคือวัดโพธาราม ตั้งอยู่ในตำบลบางตาเถร อำเภอสองพี่น้อง เป็นวัดขนาดใหญ่ที่ใช้พื้นที่กว่า 200 ไร่ โดยมีจุดเด่นคือ “แดนนรก” ที่จำลองโลกหลังความตายตามคติพุทธศาสนา ด้วยประติมากรรมปูนปั้นของสัตว์นรก เปรต และภูตผี เพื่อเตือนใจให้ระลึกถึงผลแห่งกรรม

เปรตในโลกพุทธมีความหมายลึกซึ้งกว่าคำว่า “ผี” ที่ชาวบ้านเข้าใจ โดยตามคัมภีร์บาลี เช่น โลกบัญญัติปกรณ์ และฉคติทีปนีปกรณ์ ได้ระบุถึง เปรต 12 ตระกูล และพระวินัยยังกล่าวถึงอีก 21 จำพวก เช่น เปรตปากหมู เปรตเนื้อไฟ เปรตกลายเป็นก้อนเนื้อ ฯลฯ เปรตจึงไม่ใช่แค่ตัวแทนของความผอมโซไร้ปากเท่ารูเข็มเท่านั้น แต่เป็นภาพสะท้อนของผลกรรมเฉพาะทางที่ผู้กระทำต้องเผชิญ

ศิลปกรรมเหล่านี้จึงเป็นมากกว่าประติมากรรม เพราะมันคือ “เครื่องมือสื่อธรรม” ที่เข้าใจง่าย เข้าถึงเร็ว และสื่อสารได้แม้กระทั่งกับคนรุ่นใหม่ ซึ่งเมื่อถูกนำมาเชื่อมโยงกับวัฒนธรรมมีม ก็ยิ่งทำให้สารธรรมะถูกส่งต่อในรูปแบบใหม่โดยไม่ลดคุณค่าของเนื้อหาเดิม

การที่ “เปรตขี้เกียจ” จะกลายเป็นภาพแทนความขี้เกียจเฉื่อยชาในชีวิตจริง จึงไม่ใช่เรื่องน่าขำเพียงอย่างเดียว แต่ยังเป็นบทสะท้อนว่า เราอาจกำลังใช้มีมเพื่อพูดกับตัวเองในสิ่งที่ลึกกว่าที่เห็น

สำหรับผู้ที่สนใจต้นทางของไวรัลนี้ หรืออยากสัมผัสกับงานประติมากรรมพื้นบ้านที่แฝงด้วยแก่นธรรมอันเข้มข้น วัดไผ่โรงวัวอาจเป็นจุดหมายที่น่าค้นหา เพราะบางครั้ง การเตือนสติที่ดีที่สุด อาจเริ่มจากรอยยิ้มขำ ๆ บนหน้าจอ

#TSUCommunityEngagement #สถาบันส่งเสริมการบริการวิชาการ #มหาวิทยาลัยทักษิณ #TSU #IASP #วัดไผ่โรงวัว #มีมไวรัล #เรียนรู้ผ่านศิลปะ #ศิลปะธรรมะร่วมสมัย #เปรตในสื่อดิจิทัล